سبک کلاسیک و درآمدی بر آن

سبک کلاسیک  به سبکی از ساختمانها اطلاق می شود که در ابتدا توسط یونانیان باستان و رومیان ساخته شده است ، به ویژه بین قرن پنجم قبل از میلاد در یونان و قرن سوم میلادی در روم.. معماری یونان عمدتاً بر اساس ستونهایی بود که بار را حمل می کردند. ساخت و ساز الوار چوبی به مرور با ساخت و ساز بوسیله سنگ مرمر و سنگ جایگزین شد. ستون، به عنوان یک ماژول اصلی برای تمام نسبت های معبد مورد استفاده قرار می گرفته است. دوریک ها ، احتمالاً نخستین معماران بده اند و همچنان مورد علاقه کلنی های اصلی یونان و مستعمرات غربی بود. این سبک در شرق یونان توسعه یافت. در سرزمین اصلی ، عمدتا برای معابد کوچکتر و فضای داخلی استفاده می شد. هر دو دستور Doric و Ionic در Acropolis آتن ، بزرگترین دستاورد معماری یونان حضور دارند. در اواخر قرن 5 قبل از میلاد ، این سفارشات برای سازه هایی مانند استوآ و تئاتر اعمال می شد.  در دوره هلنیستی معماری دقیق و تزئین شده ای غنی ، با ساختمانهای غالباً بزرگ ، تولید شد. بسیاری از بناهای بزرگ به جای مذهبی بودن ، سکولار بودند و از آیین های آیونی و به ویژه دستورات جدیدتر قرنتی به طور گسترده استفاده می شد. رومی ها از دستورات یونانی استفاده کردند و دو سفارش جدید به نام های توسکانی و ترکیبی اضافه کردند ، اما قرنتیان محبوب ترین مورد بود. معماران رومی از ستون ها نه تنها به عنوان عناصر تحمل بار و وزن ساختمان بلکه به عنوان تزئینات کاربردی (درگیر) استفاده می کردند. رومی ها گرچه کاملاً به تقارن پایبند بودند ، اما از اشکال مختلفی استفاده می کردند. در حالی که معابد یونانی منزوی بودند و تقریباً همیشه رو به شرق و غرب قرار داشتند . معابد رومی با توجه به سایر بناها جهت گیری می شدند. ستونهای رومی دارای طاق نماها و همچنین سر ستون بوده و آزادی فضایی بیشتری را فراهم می کردند.

این نوع رعایت تقارن و توجه به تزئینات زیاد و یکپارچه باعث شد تا سبکی مستقل به وجود آید و در حال حاضر با عنوان کلاسیک از آنها نام برده می شود. بعدها این محودیت ها دچار تغییرات جزئی شد و سبک های نئوکلاسیک را به وجود آورد.

بنابراین ریشه سبک کلاسیک در معماری یونان و روم است که مشخصه اصلی آنها وجود حاشیه ها، ستون‌ها و سرستون های تزئیناتی مشخص و بزرگ است.

در ایالات متحده آمریکا از سال 1950 سبک کلاسیک و همچنین تلفیقی از این سبک با معماری معاصر آنزمان (تحت عنوان نئوکلاسیک) رواج یافت. بعد از سالها برای اولین مربه این انگلیسی ها بودند که به دستور ملکه ویکتوریا مجددا سبک کلاسیک را به کار بردند.

آنها تلاش کردند که تا جای ممکن نمونه های مشابهی با دوران قدیم در تالارها و سالن های آمفی تئاتر انگلستان به وجود آورند.

آشپزخانه به سبک کلاسیک

آشپزخانه سبک کلاسیک در کابینت های خود دارای ستون در چهار طرف میزهای جزیره هستند و یا در بین کابینت ها سعی می شود تا فضایی را به صورت ستون قرار داد و به آنها سر ستونها اضافه می شود. برخی طراحان نیز از چنین ساختاری استفاده نمی کنند. وجه مشترک تمام کابینت های سبک کلاسیک، به کار رفتن ابزارهای برجسته و شلوغی است که بر روی درها به کار می رود و یا استفاده از تقارن در جانمایی درب ها که به خوبی قابل مشاهده است.

کابینت های سبک کلاسیک بیشتر با روکش های شبیه به سنگ اجرا می شوند تا شباهت با سنگ های مرمر کلاسیک داشته باشند. البته این قانون نیست ولی اصولا به این صورت عمل می شود. در حالتهای رنگی نیز بیشتر از رنگ های سفید یا آبی روشن و طوسی استفاده می شود که انتخاب رنگ وابسته به دیزاین و سلیقه مالک دارد.